Op tournee deel 4

De ingelaste rustdag, voordat we naar Christchurch gingen, was een verademing. Lekker even niks doen en op ons dooie akkertje tassen uitpakken, wasje draaien en weer opnieuw inpakken voor de komende 10 dgn op het zuidereiland. Soms lijkt het alsof ik gewoon aan het werk ben door dat gesjouw met koffers......hahaha
Toch ook nog even stress want ik kon het E-ticket van de vlucht nergens meer vinden en ik had evenmin een referentienummer ontvangen. Na wat op-en-neer bellen en over-en-weer checken kwam het toch nog goed. Ik had een "gek" e-mailadres en onbekend telefoonnummer opgegeven. Snap daar helemaal niks van en ik had dit toch wel wat slordig geregeld, bond ok achteraf. Misschien heeft het met die stomme spellingscorrectie op de IPad te maken? Ik wordt daar soms helemaal tureluurs van....

Dit brengt mij op de groepsapp met mijn familie in Limburg. Erg handig dat het thuisfront daarmee goes op de hoogte blijft van min reisschema maar het is tegenwoordig blijkbaar een rage om in je moerstaal te appen. Mijn Limburgs dialect is na 25 jaar A'dam een allegaartje geworden dus vaak heb ik zelf geen idee hoe ik iets correct moet spellen. Mijn IPhone heeft daar ook helemaal niks mee dus die schrijft vrolijk alles naar correct nederlands waardoor zo'n appje soms wat meer geduld van mij vraagt...aaahhhhhh.

Thelma en Jos hadden een mooi plannetje bedacht zodat wij met eigen vervoer naar de luchthaven in Auckland konden gaan en dat bleek prima te werken. Te ingewikkeld om het jullie helemaal uit te leggen maar ik vond het een logistiek hoogstandje. Uiteindelijk wel wat aan de krappe kant vanwege de verkeersdrukte onderweg maar we waren net op tijd bij de gate en konden zo doorlopen.
Een prima vlucht en aan het einde wat turbulentie. Mijn buurman had last van vliegangst en zat enorm met z'n voeten te trappelen en de hele rij trilde vrolijk mee. Bismarck en ik kregen er na een tijdje echt de zenuwen van. Wat geruststellende woorden van mijn kant waren blijkbaar voor hem een opluchting EN voor ons, want hij kon daarna weer rustig ademhalen en wij zaten niet meer mee te trillen. Wel grappig om te zien hoe een boom van zo'n kerel zooo gestresst kan zijn.

Bij aankomst op de luchthaven een nieuwe "koekjestrommel" gescoord. Wat zeg ik, koekjestrommel? Het is een spik-splinter-nieuwe Toyota Yaris geworden die slechts 25 km op z'n teller heeft staan.
Toch wel kicken hoor, ook voor iemand zoals ik die niets met auto's heeft en vaak alleen maar de kleur onthoudt, maar zo'n nieuwe bolide is echt te gek en hij rijdt heerlijk.

Die middag Christchurch verkend.
Ik had al een aantal malen gehoord dat de verwoesting vanwege de laatste aardbevingen nog duidelijk zichtbaar waren. Ik was dus op een "tragedie" voorbereid maar dat viel wel mee vind ik. Hier en daar nog wel wat bouwputten en wegversperringen maar uiteindelijk een heel normaal stadsbeeld. De bewoners van Christchurch zullen mijn statement vast niet ondersteunen verwacht ik, na alles wat zich daar heeft afgespeeld.
We waren ook al ingelicht dat het een "beetje" saaie stad zou zijn maar dat het zoo erg was, hadden we niet verwacht. Geen gezellig stadscentrum kunnen ontdekken maar we waren ook niet echt gemotiveerd om er een te zoeken. Maar misschien is dat deel van de stad wel weggevaagd en als het klopt, dan wordt het toch wel een triest verhaal.
Maar goed, er was nu dus niets te beleven dus we hebben chinees gehaald en lekker thuis gegeten. Toch echte Hollanders in den vreemde....
Daarna maar vast een aantal overnachtingen proberen te regelen want komend weekend is New-Zealand anniversary, een lang weekend vrij dus druk. Nou dat laatste bleek inderdaad het geval. Overal krijgen we "sorry fully booked" te horen, oeps dat hadden we niet verwacht.
Uiteindelijk toch nog 2 boekingen kunnen doen. De eerste, in Queenstown voor 4 nachten, werd toch wel wat kostbaarder dan gewenst maar we waren blij dat we nog iets konden krijgen. De tweede in Te Anau wel weer voor een normale prijs maar zat ook al nagenoeg vol dus net op tijd.
Vanwege de drukte hebben we ook maar meteen de Milford Sound Cruise vanuit Te Anau geboekt. Dat schijn erg spectaculair te zijn dus daar kom ik in en andere bloemlezing natuurlijk nog uitgebreid op terug.

Daags erna op weg richting Queenstown.
De route begint met wat gestuntel omdat onze vriend TomTom een andere richting wilde dan ik in m'n hoofd had. Uiteindelijk heb ik de strijd maar opgegeven want TT heeft ons per slot op het Noordereiland ook overal keurig naartoe gemanoeuvreerd. Het blijkt een goed keuze te zijn.
Zuidereiland is, om eerst maar eens met de natuur te beginnen, echt anders dan het noorden. Veel uitgestrekter, schapen, nog meer schapen, koeien en akkerland en een lekker glooiend (groen en geel) landschap. Vooral dat laatste blijkt Bismarck's voorkeur te hebben....dat glooiende.
Bij onze eerste koffiepauze merken we al dat het steeds kouder wordt buiten. Wij zijn nog op tropische warmte gekleed (shirt, short & slippers) maar de wind wordt kouder en velen lopen in dikke jassen. Alsof ik in een verkeerde filmset ben terecht gekomen.

Uiteindelijk komen we in de buurt van het wonderschone Lake Tekapo terecht. We nemen even de afslag voor de lookout en het ziet er inderdaad waanzinnig gaaf uit. Er staat hier inmiddels wel een harde ijzige wind maar het uitzicht is oogverblindend. Busladingen vol chinese toeristen, grappig om te zien. En het worden er steeds meer (chinezen), des te zuidelijker we komen en de reden snap ok nog niet.

Op een gegeven moment besluiten we weer eens een lifter mee te nemen. Ik heb nog niet verteld dat we dat 1 keer eerder hadden gedaan. Dat bleek toen een lokale gast te zijn met een gigantisch zweet/vis/hooi-lucht. Ik werd er kotsmisselijk van en wilde eigenlijk het raam open draaien maar dat durfde ik niet. Gelukkig duurde de rit maar 15 min maar daarna hebben we met hoge snelheid en alle ramen open de lucht in de auto ververst.
Maar deze keer nemen we gelukkig een (frisse) jonge Duitse backpacker mee. Een aardige serieuze jongen die zich nog orienteert welke richting hij in het leven gaat nemen. Hij overweegt filosofie te gaan studeren. Lekker zitten kletsen en uiteindelijk 1 afslag gemist waardoor hij een omweg moest maken maar hij had er geen moeite mee en ging vrolijk verder met z'n tocht.

Des te dichter we in de buurt van Queenstown komen, des te bewolkter en kouder wordt het en des te harder gaat het regenen. We worden er wel een beetje sip van. Gelukkig krijgen we een heerlijke kamer en de verwarming gaat meteen op de hoogste stand. Het uitzicht over de baai is prachtig.
Toch behouden we een lichte teleurstelling en gaan we de stad in die avond.
Wat aanvankelijk een korte wandeling zou moeten zijn werd een enorme klim over de heuvel en we hebben ruim 1 uur moeten lopen om in het centrum te komen. Ik probeerde de stemming licht en luchtig te houden door telkens te herhalen dat het goed is om de benen te strekken na zo'n lange rit. Ik ben daar slechts deels in geslaagd.
Eenmaal in de stad blijkt dat alles in QT stukken duurder is en van een uitgaansleven voor "ons soort mensen" is totaal geen sprake.
We eten een hapje en lossen in een goed gesprek de problemen van onze buren in het restaurant op: een gezin met peuter en baby en die laatste zet soms "out of the blue" een gigantische keel op. Hij schreeuwt ogenschijnlijk zonder reden de boel bij elkaar. De ouders, heel cool, blijven rustig en zo plotseling als het schreeuwen begint, zo snel is het weer stil. Tot er een nieuwe uithaal komt en iedereen in de zaal weer licht overeind veert.

De voorspelling is dat het weer op de eerste dag slecht blijft. Regen sneeuw en koude. Brrrrrr. Eenmaal op weg blijkt de temperatuur touch snel op te lopen. Ondanks sneeuw op de bergtoppen wordt het een prachtige dag.
We rijden naar Wanaka en Arrowtown voor een wandeling aan het water en bezoeken een oud goudzoekersdorpje. Super touristisch maar wel leuk om te zijn.
Wederom spectaculaire uitzichten........maar misschien moet ik daar nu maar eens mee ophouden. Ik val wellicht in herhaling.
Later weer meer!!!