oef wat was het heet....

Afgelopen week is voorbij gevlogen.
Op zondag
schrijf ik normaal mijn wekelijkse update maar die dag was voorbij voordat ik er erg in had.
Op dit moment zit ik in een 'rustig' hoekje, in een soort van meditatietuin te typen en op de achtergrond hoor ik luide trinidaanse muziek uit een speaker bij de buren. Lekker swingend , dat dan weer wel, maar het heeft nog niet in de verste verte iets met spiritualiteit te maken.
En zo gaat dat hier eigenlijk de hele dag door.
Soms hoor ik bekende trinidaanse carnavals muziek en loop ik swingend de meditatiehal in. Ik weet dat het eigenlijk niet de bedoeling is en sommigen kijken dan bedenkelijk mijn kant uit.
Dan zijn er weer heftige geluiden van zaag-/schuur-/graafmachines op de ashram want er wordt ondertussen druk gebouwd en verbouwd. En ondertussen passeert dan een medestudent die vrome mantra's zingt.....
Maar ik moet vooral niet de talrijke hondenfamilie's vergeten die ons vooral s'nachts plotseling allemaal op een blafconcert trakteren, of de hanen die 24 uur lang met elkaar luidkeels communiceren. Een non-stop kakofonie van geluid en overlast en toch maakt het mij allemaal niet zoveel uit, ik blijf rustig in het oog van de storm. En ook die enkele innerlijke storm heb ik nu geleerd rustig gade te slaan zonder daar op te reageren, hoe moeilijk dat soms ook nog kan zijn....
Heel wonderlijk allemaal!!!!'

Verleden week donderdag ben ik met Judith/Radha, Harjen en Janneke naar het strand geweest. Janneke is een Hongaarse jongevrouw met een naam die ik niet kan uitspreken of onthouden dus hebben we haar deze oerhollandse naam gegeven.
Janneke past heel goed: keurig, lief, rustig en makkelijk in de omgang. (Hoe verzinnen we het bij elkaar? Hoor ik je denken......hahahaha)

Vlakbij Port of Spain (hoofdstad) vind je Maqcuareep. Er zijn geen faciliteiten maar het is een heerlijk kleine baai en brandschoon water, lekker zandstrandje en een prachtige begroeiing op de kant. We hebben Frank bereid gevonden om ons weer op en neer te rijden en we hebben enorm genoten van zon, zand en zee die ochtend. Meteen na het ontbijt weg en na de lunch, voor de gebruikelijke dagelijkse verkeers chaos, terug naar huis.
Uiteindelijk s'avonds allemaal zo rood als een kreeft, want (heel stom), niemand had zich ingesmeerd. Ik geloof dat ik mijn "verstand" in m'n strandtas had laten liggen want ik hoor toch beter te weten.....

Afgelopen zondag gingen we naar Brasso. Het is een "jungle-achtig gebied" midden in het hart van dit mooie eiland. Op deze plek heeft de guru een oude/verwilderde cacao-plantage met een oppervlakte van een paar hectare gekocht. Het is er redelijk tot totaal onherbergzaam en een hele klus om daar weer heelhuids uit te komen. Geen WIFI of GSM-netwerk dus ook geen Google-earth of gewoon iets wat lijkt op een doodnormaal bospad.
Telkens maar gokken dat je niet je enkel omslaat en geblesseerd raak als je een stap zet.
Geen ambulance in de buurt te bekennen.
Gelukkig is het er nu kurkdroog dus stel je eens voor hoe glad en glibberig het er kan zijn in de regenperiode.
En welke kant je ook uitkijkt, je ziet slechts bomen en struiken en ze lijken allemaal op elkaar.
Mijn richtingsgevoel is hier totaal onbruikbaar want ik heb geen enkel referentiepunt dus het is zaak dat je de groep niet kwijtraakt.....
Okay dit is weer enigszins overdreven hoor maar ik wil er zo graag een spannend verhaal van maken. Hahaha..

Voor mij was het een 2e bezoek aan Brasso, een paar jaar geleden was ik er al eens. Voor Judith was het de eerste keer en zij had zich er zeer op verheugd maar was in de eerste weken fysiek er niet toe in staat.
We waren met een groep van zo'n 10 mensen volgens mij en we gingen deze keer bananen en sinaasappels plukken. Dus gewapend met een groot hakmes liep ik daar rond om grote trossen bananen uit de bomen te slaan. Daarna moet die hele boom omgehakt worden zodat de jonge zijscheuten groeimogelijkheden krijgen en er weer een tros kan gaan groeien.

Ook staat er een bijendorp en er moesten een paar nieuwe kasten geplaatst worden. In de ashram hebben we dus honing uit de jungle voor de verkoop. Ik vind er zelf niet zoveel aan want het heeft nogal een sterke smaak dus het is niet aan mij besteed. Verder werden we gewaarschuwd dat het een nogal agressief volk is dus ik bleef lekker ver uit de buurt.
Wij sjouwen dus heuvels op en af, op zoek naar bananen en sinaasappels en vervolgens moeten die weer naar de trucks worden gesjouwd.
Ondertussen wel af en toe een pauze nemend en het verse fruit meteen in de mond stoppend.
Nu klinkt dat hartstikke gaaf en exotisch misschien, en ja dat is het ook wel, maar het was er bloedje heet en nogal wat vliegende en springende insecten dus ik had wat extra bescherming meegenomen vanuit Ayersrock in Australië ivm de vliegen aldaar (zie foto).
Ja ik liep misschien wel een beetje voor gek maar ik was in ieder geval tot m'n tanden beschermd. Achteraf vertelde de vaste staff dat het deze keer in Brasso zo fijn was geweest en dat er nauwelijks insecten waren........slik.......lol

Na deze heftige exercitie keerden we vlak na de lunch weer terug. Ik was volledig gesloopt en ben meteen, na een frisse douche, in bed gekropen en heb een uurtje liggen ronken. Heel gek gevoel om fysiek doodop te zijn en tegelijkertijd ook helemaal opgewonden van de pure bosenergie.

Later die middag ging ik op uitnodiging van Veed (de yoga-leraar) en Tara (een healer uit Zweden) voor een mantra-sessie naar Veed's yoga studio in een stadje hier verderop. Ik was nog helemaal gesloopt toen ik in zijn auto stapte maar nadat we op de hoek van de straat een ijskoude kokosnoot hadden gedronken was ik weer helemaal de oude.
Na de sessie zijn we onderweg terug nog gestopt om wat lekkere lokale snacks te eten. Ik ben na zoveel vakantie's hier in Trinidad en door Bismarck's kookkunsten, helemaal dol op de lokale keuken dus ik was super happy met mijn Doubles....
We kwamen veel te laat terug voor de wekelijkse healingcircle en het avondgebed dus ik ben lekker meteen mijn bed in gedoken.

Inmiddels is de laatste week van dit programma in volle gang. Volgende week maandag de laatste dag, op dinsdag de afsluiting en woensdag ga ik de ashram verlaten. Het einde van mijn lange reis komt langzaam maar zeker in zicht.
Ik kijk er naar uit om familie en vrienden weer te zien en soms heb ik zelfs zin om weer aan het werk te gaan.
Toch wil ik vooral mijn werk als mindfulness-trainer verder gaan uitbouwen, daar heb ik veel zin in. Ik heb daar uiteraard al plannen voor gemaakt en het komende jaar ga ik uitvogelen hoe ik daar invulling aan ga geven.

Tot zover voor nu, volgende week mijn laatste verslag van de ashram periode.