voor even een latino

Op vrijdag
de 13de begin ik met mijn 14e verslag.
En tevens is het mijn laatste lesdag met Silvano. Halverwege de ochtend heb ik plotseling enorme trek in een capu/latte met taart of misschien heb ik het er nu gewoon helemaal mee gehad en geen zin meer in de eindeloze repetities.
Hoe dan ook, ik heb mijn "professor" meegenomen naar een mooi hotel op loopafstand, op koffie en taart getrakteerd en de les in een prachtige tuin voortgezet.
Ons gespreksonderwerp vandaag is vooral het Nederlands koningshuis en "onze" Màxima in het bijzonder. Waarom ik hier zooo lang over praat weet ik ook niet. Wellicht ben ik na 3 weken privéles, volledig door mijn voorraad gespreksonderwerpen heen. Silvano vond het een geweldig verhaal.
Morgen hebben "we" een bruiloft in de familie hier. Een nicht gaat trouwen en ik ben voor de hele dag uitgenodigd. Tja, ik hoefde niet lang na te denken dus mijn overhemd hangt gestreken klaar. Ik ben echt hartstikke benieuwd.

De afgelopen week heb ik niet veel spannends meegemaakt. Behalve de tractatie van mijn gids na een etentje dan.
Hij had blijkbaar onthouden dat ik binnenkort jarig ben en helemaal onverwachts komt "el joven" met een heerlijke punt chocoladetaart plus brandende kaars aanzetten. Oef, dat was toch wel weer even heel erg leuk.
Maar verder dus geen uitstapjes ofzo de afgelopen week, gewoon elke dag les en daarna helemaal bekaf door de pittige grammatica oefeningen waarna ik telkens toe was aan een lange siësta. Op een gegeven moment dezelfde zin in 10 verschillende tijden opdreunen is toch wel gekmakend en toen ik na 2 tergende uren dacht er klaar mee te zijn kwamen er nog 5 nieuwe tijden bij........

Ik zou vandaag in Tequesquitengo bij een vriend van mijn gids op visite gaan maar hij kreeg geen contact. Blijkt nu dat die man korte tijd geleden op 60-jarige leeftijd is overleden. Wat een bizarre wending eigenlijk van iets wat een leuk uitstapje had moeten worden.
Uit de verhalen over die vriend had ik begrepen dat het een erg boeiende man is/was en het is toch wel gek dat dit verhaal nu deze wending krijgt.
Ik blijf dus gewoon thuis vandaag bij de familie en kan in alle rust mijn koffer pakken voor de volgende stop: Puerto Vallarte maar daarover de volgende keer meer.

Terugkijkend op mijn tijd in Cuernavaca zijn er een aantal ervaringen die toch best wel veel indruk op mij hebben gemaakt:

Allereerst mijn tijd in het gastgezin en hoe zo'n vriendschapsband langzaamaan groeit. In de afgelopen weken is die steeds sterker geworden en soms voelde ik mij er helemaal bij horen. In gezinsverband leven is voor mij geen dagelijkse realiteit dus dat was wel even wennen in het begin.
Met Silvano heb ik vaak uitgebreid zitten filosoferen (jawel, in het Spaans hoor) over allerlei wereldse zaken maar ook gewoon over zijn familie, de buurt, Cuernavaca en Mexico als zijn thuisland, de politiek en uiteraard het drama mbt de 23 studenten die zijn verdwenen.

Hij en Lucia zijn actief in de katholieke kerk en zij leveren een bijdrage in de parochie en aan de zondagse dienst. Regelmatig houden ze voorbereidende gesprekken met huwelijkskandidaten. Ik wist niet wat ik hoorde maar deze gesprekken zijn verplichte kost voordat de pastoor met de tortelduifjes "in zee" wil gaan. Een "goedkeuring" van de cursusleiding na de cursus is gewenst maar niet strikt noodzakelijk. En jawel, ze hebben wel eens een negatief advies gegeven.
Ondenkbaar zoiets in onze cultuur, althans ik ken het niet, maar hier is het blijkbaar een doodnormale zaak.
Overigens vind ik het geweldig om van Silvano te horen dat hij bekend is met vele andere samenlevingsvormen in de wereld en dat het niet aan hem is om daarover te oordelen. Best een geruststellende gedachte.....

Bij de voordeur van hun huis staat een tafel met zoetigheid en een grote koelkast. Ze verkopen cola & snoep en verdienen daar eigenlijk niks mee. Nee, zegt hij, het heeft uitsluitend een sociale functie. Zo komen de buren af en toe aan de deur voor een praatje want je wilt toch niet de hele dag alleen zijn en iets voor de buurt betekenen zegt hij. Dit fenomeen zie je dus inderdaad bij nagenoeg elke "casa". Iedereen verkoop wel iets of verleent een gunst aan de gemeenschap. Maar rijk word ik er niet van zegt hij, het draagt bij aan een fijne sfeer de buurt.
Ik vind het geweldig, zulke verhalen en het doet mij realiseren hoe wij thuis eigenlijk langs elkaar heen kunnen leven, zeker in de stadse hectiek

Over het verkeer valt ook wel wat te zeggen. Deelname als bestuurder aan "el trafico" staat in mijn ogen bijna gelijk aan serieuze poging om je leven te beëindigen.
De straten zijn nauw, hebben diepe kuilen en onverwacht/onzichtbare (hoge) verkeersdrempels. De nauwelijks zichtbare stoplichten én de verkeerspolitie proberen enige orde in de chaos te creëeren en dat lukt wonderwel. Éénrichtingsverkeer, opengebroken wegen en steile heuvels met haarspeldbochten wisselen elkaar midden in de stad continue af waardoor ik mijn oriëntatie na de eerste bocht al volledig kwijt ben. Een gigantische chaos en wegmarkeringen ontbreken volledig dus vaak zie ik auto's recht op mij af komen crossen. Telkens met de schrik om het hart stap ik weer uit.
Voor geen geld zou ik achter het stuur kruipen hier.
Fascinerend is dat niemand maar dan ook echt NIEMAND wil wachten bij file. Het krioelt door elkaar heen en het mag een Godswonder heten dat er niet dagelijks tientallen gewonden/doden vallen. Het gekke is dat het een gecontroleerde chaos is.
Okay, de claxon hoor je constant maar niemand scheldt op de ander of snijdt jou de pas af. Iedereen weet blijkbaar van elkaar dat hij/zij ook geen tijd heeft en begrijpt dat die dus soms gewoon voorrang neemt.
Mijn pro zegt het op een gegeven moment letterlijk: ik kan nu niet staan wachten, mijn kleinkind moet naar d'r moeder. Oma zit met de baby van 2 mnd op de achterbank en opa scheurt als een razende door de stad.
Ik zit ernaast en kan eigenlijk alleen maar keihard lachen om deze gekte maar ik krijg er wel klamme handjes van.

Zoals ik al eerder schreef, werd ik geraakt door Isaac's opmerking dat je Spaans leert door het latino-leven. Ik heb mij de afgelopen weken ondergedompeld in het gezinsleven en ik heb van dichtbij meegemaakt hoe sterk de familieband hier is. Ook daarbuiten veel anderen ontmoet en ik geloof dat ik echt wel even heb mogen "ruiken" aan la vida latina.
Regelmatig werd ik geconfronteerd met situaties waarin iemand om hulp vroeg. En werkelijk iedereen is bereid om de ander een helpende hand toe te steken. Je laat een ander gewoon niet alleen staan. Ongeacht welke mening je zelf over de situatie hebt. Je helpt elkaar........punt uit.
Dit is wel een van mijn mooiste ervaring hier.
Ik denk dat ik als westerling meestal eerst aan mijzelf denk, en dat ik mij afvraag of ik er wel zin in heb om bijv even de tijd voor de ander te nemen of juist een advies geef hoe hij/zij het zelf kan oplossen.
Nou hier doen ze dat volgens mij dus anders.
Zelfs in de grammaticale opbouw van een zin zie je dat terug......maar misschien is dat wat ver gezocht!!!!
Wat mij wel opvalt is hoe direct en rechtstreeks ik/wij in onze communicatie zijn. Ik werd daar diverse keren op gewezen. Ondanks alle beleefdheidsvormen ben ik blijkbaar heel direct.
In onze Nederlandse zinsconstructie benoemen wij vaak heel expliciet de ander. Hij/zij heeft iets gedaan, gezegd of juist verzuimd te doen.
Hier doe je dat niet zo. Je benoemt dat er "iets" is gebeurd maar wie daar een aandeel aan heeft gehad is niet meteen het allerbelangrijkste. Vaak is het nl niet nodig om alles bij de naam te noemen en duidelijkheid te creëeren.
Je schept daar vaak juist weer een nieuw probleem mee en de ander voelt zich ongemakkelijk, dat wil je dus niet. Veel blijft dus in het ongewisse.

Mooi vind ik het hoe hartelijk velen zijn. In een restaurant wens je bijvoorbeeld je buren nog een smakelijke voortgang toe als je weggaat. Je knoopt gewoon een gesprekje aan met je buren in de kroeg en proost regelmatig op het leven en wenst elkaar een fijne dag in het voorbijlopen. Heel hartelijk allemaal en het kost helemaal niets.

Elke dag ben ik met de taxi op stap geweest. Ik heb geen enkele keer het gevoel gehad dat ik opgelicht werd.
Nooit laat een chauffeur je de straat oversteken. Ze keren de auto en zetten je letterlijk voor de deur af.
Nooit een probleem om even om te rijden en iedereen is bereid tot een vriendelijk makkelijk gesprek. Elke dag onderhandelen over de prijs, dat wel, maar vaak scheelt het een dubbeltje. Spotgoedkoop dus allemaal en het is gewoon leuk om te doen.
Mijn laatste rit was vrij prijzig en ik vroeg bij aankomst aan huis waarom hij zo duur was. We hadden zitten kletsen en ik had hem geholpen met het vinden van de weg (thank God for Google-earth).
Hij zei dat hij zich had vergist en ik hoefde uiteindelijk de normale prijs te betalen..........toen voelde ik me wel voor even een latino.....