en het werd zomer...

Nieuwsflits vanuit Puerto Vallarta:

Het regent bij aankomst! Niemand begrijpt er iets van hier want het zou nu prachtig zomers weer moeten zijn.
En het is niet zomaar een tropisch buitje maar een 24-uur aanhoudende stortbui. Ik kon er de eerste nacht niet van slapen. Daar zit je dan: goed hotel lmet waanzinnige "ocean-view" en direct aan het strand.
Het kost wat maar ach dan heb je ook wat, dacht ik. Na 3 weken "buffelen" met el professor gunde ik mij even een korte break met zon, zand en zout water voordat ik 6 weken in de ashram verdwijn. Grrrrrr......

Goed: dag 1 kan ik wat het strand betreft dus op mijn buik schrijven.

Einde vd middag word ik in het hotel in de bar aan de borreltafel bij 2 Amerikaanse stellen uitgenodigd. Ik zit lekker mijn verhaal te schrijven maar ik denk, ach waarom ook niet.
Nou het werd dus een heel gezellig (Amerikaans) gesprek.
Ze zijn helemaal in de wolken om een Europeaan te spreken die zich in verschillende talen kan redden en zo'n lange reis maakt. Helemaal lyrisch zelfs en Rose (verpleegster) neemt elke gelegenheid dankbaar aan om mij ervan te overtuigen dat ik toch echt mijn slokdarm, maag en dikke darm moet laten checken middels een scopie want ik wil toch immers niet te vroeg dood gaan aan whatever......... Zij is dus een of andere scopie-verpleegkundige.
Haar man heeft er al aan moeten geloven en jawel er is iets gezien, wat lijkt op een beginstadium, en inmiddels gelukkig weggehaald.
Hij kijkt er wel nog een beetje zuur bij, maar Rose vertelt het in geuren en kleuren...(figuurlijk gesproken dan).
Dit is hun laatste avond en ze hebben mij diverse malen op het hart gedrukt dat dit het hoogtepunt van hun vakantie is en we moesten ECHT maar contact houden en bij hun op visite komen. Het was ook heel gezellig hoor, ik bedoel dit helemaal niet cynisch.
Ik heb hun e-mailadres en inmiddels ook al een bericht gestuurd en warempel ik heb net een reactie ontvangen. Nog steeds helemaal enthousiast.

Gelukkig vind ik in de avond nog een heerlijk restaurant in de buurt en wonderlijkwel ben ik tussen de buien door daar naartoe kunnen rennen.
Heerlijk gegeten moet ik zeggen. Seafood-risotto waarin inktvis zat verwerkt zodat de rijst gitzwart was. Ik zie dat zwarte nu nog dagelijks..........jak!!!
Maar het was heel lekker, dat wel.
Livemuziek op de achtergrond, nou ja zeg maar op de voorgrond want ik kon mezelf nauwelijks horen denken.
Verder een supergave ambience zo aan het water.

Dag 2 ziet er aanvankelijk heel triest uit maar in de loop van de dag klaart het op en kan ik zowaar aan het strand zitten. Een schitterende zonsondergang over deze baai ergens op een gaaf terras aan de Pacific en het lijkt voor de volgende dag helemaal open te trekken.
Dag 3 echter wederom bewolkt, en tegen 15 uur muchosimo regen.
Maar ik blijf optimistisch en morgen lijkt het echt een mooie dag te worden. Toch een kadootje dus....

O ja, ik heb jullie nog niks over de Mexicaanse bruiloft in Cuernavaca verteld. Nou, die begon dus op mijn laatste dag om 16.00 uur met een dienst in de parochiekerk.
Het eerste wat mij opviel was dat de bruid niet echt kon lachen. Zou ze balen van het huwelijk of gewoon super nerveus zijn? Ik besloot voor het laatste.

De dienst is eigenlijk exact dezelfde als in Nederland. RK natuurlijk dus kan niet echt anders zijn. Hier hebben ze dan wel een soort van Mariachi-band die om de haverklap heerlijke Mexicaanse live-muziek speelt.
Verder loopt alles lekker gezellig door elkaar heen tijdens de dienst en bij elke gelegenheid stormen familieleden uit de bank naar voren om met eigen mobieltjes foto's te maken. Een erg komisch gezicht eigenlijk.
Alles heel informeel want ook de kinderen rennen door het middenpad en het komt op mij nogal chaotisch over. Niemand die zich over de sleep van de bruid lijkt te bekommeren en dat is dan toch wel jammer vind ik.
De hostie wordt uiteraard uitgedeeld en wat ik daar hilarisch aan vond was dat de priester naar achteren loopt en de zangers en muziekanten tijdens het zingen/spelen hun mond open doen en er werd een hostie in gepropt.
Ik dacht dat ik erin bleef..........(die muzikant misschien ook, hahaha).....
Maar iedereen zingt en speelt rustig door. Heel vroom!!!!!

Voordat het bruidspaar de kerk uitloopt wil bijna iedereen met het kersverse stel op de foto. Dus het altaar is plotseling een fotostudio en de bruid blijft haar best doen om te glimlachen maar het lukt haar voor geen meter. Overigens een erg leuke bruid om te zien hoor en een heel mooie jurk. Echt wel een plaatje.
Nadat dit klaar is, stormt iedereen de kerk uit en het stel komt als laatste naar buiten. Boven de deur hangt een soort van klok waaraan getrokken wordt zodra zij daar onderdoor lopen en er wordt een enorme bak confettie over hen uitgestort. Er worden bloemen gegooid en nog steeds geen spoor van opluchting te zien bij beiden.
Vervolgens gooit weer iedereen zich op het stel en wordt er gefeliceerd en natuurlijk opnieuw foto's gemaakt. Het lijkt allemaal aan hun voorbij te gaan en gelaten ondergaan ze alle aandacht.
Ook wel iets van relaxt maar nul komma nul spontaniteit.

We rijden 3 min per auto naar de feestzaal (het zou immers kunnen gaan regenen) en we komen in een spierwit versierde zaal vol ronde tafels? Op de muren wordt een videoclip en prachtige kleurformaties geprojecteerd om de boel wat op te kleuren. Het ziet er echt heel feestelijk uit en ik vond het super gaaf om te zien. Eigenlijk ook wel gek, in een best wel wat armoedige buurt zie je dan zo'n superhippe en bijdetijdse decoratie.
Aan elke tafel neemt een complete familie plaats en daar blijf je dan ook de hele avond zitten.
In het midden van de zaal staat een kleine cabine met 2 stoelen en daar zit het bruidspaar, helemaal afgezonderd van iedereen en midden in het centrum van de aandacht.
Ik geloof dat ik mij daar doodongelukkig zou voelen, bedacht ik.

Iedereen loopt meteen met feestelijk ingepakte dozen naar hun toe en die worden op een grote tafel gelegd. Het ziet er echt heel gaaf maar ook een beetje geforceerd uit. Ik had een bescheiden maar leuk kadootje uit NieuwZeeland meegenomen.
Uiteraard even uitgelegd waar het vandaan komt maar ik had niet de indruk dat ze er iets van begrepen. Misschien lag het aan mijn spaans.
Alle kadoos waren in wit papier gewikkeld. Die van mij was felgroen....oeps.... De energetische kleur van het hart..........had ik besloten...maar dat heb ik maar niet uitgelegd.

Recht tegenover hun "cabine" midden in de zaal is de dansvloer. Nadat de kant en klaar geserveerde Mexicaanse maaltijd was uitgeserveerd stapt het bruidspaar op en loopt naar elke tafel (n stuk of 20) om te informeren of het eten had gesmaakt. Geen enkel gebaar van spontaniteit en iedereen blijft heel formeel. Zo grappig om te zien maar ook een beetje sneu vond ik.
Het is traditie dat iedereen eerst aan het bier gaat. Dus jong en oud, borstvoeding gevend of niet maar er wordt bier gedronken. Ik schat dat aan meer dan de helft van de tafels een moeder met klein kind zat. Ook een paar aangeboren baby's geteld en die liggen de hele avond, ondanks de herrie, gewoon lekker te slapen bij moeder, oma, tante of in de kinderwagen. Zodra zij zich melden wordt er gevoed en het is allemaal geen enkel probleem. Niemand huilt of maakt zich ergens druk over. Heeeeeeeeerlijk om er tussenin te zitten en hoe anders heb ik dat soms meegemaakt.

Na het bier gaat iedereen over op tequila cq marguerita dus voor ik er erg in heb zit ik al ver over mijn tax maar ik merk er nog niet zoveel van.
De openingsdans is het toppunt van houterigheid. Ondansbare muziek en het stel probeert er een foxtrot van te maken of iets wat daar op lijkt. Niet om aan te zien is het en daarna wordt er uiteraard nog 2 maal gewisseld met ouders enzo. Echt medelijden met allen op de dansvloer maar ogenschijnlijk deert het niemand iets.
Daarna gaan de heupen eindelijk los en wordt er druk salsa gedanst en gelachen. Een verademing om te zien want het ziet er zoooo natuurlijk uit.
Zelf krijg ik het er stikbenauwd van want ik vrees er binnenkort ook aan te moeten geloven. Mijn pro fluisterde het mij al voorzichtig in maar gelukkig is het mij bespaard gebleven. Ik ben de enige gringo in de zaal en alle ogen zouden dus op mij gericht zijn en daar bedank ik graag voor.

In de loop van de avond wordt uiteraard het boeket gegooid en een soort van polonaise met alleen vrouwen die onder de sleep van de bruid moeten lopen. De bruid staat op een stoel en de bruidegom (ook op een stoel) houdt de sleep vast. Ondertussen proberen alle vrouwen de bruidegom omver te duwen maar een aantal sterke mannen houden hem overeind.
De betekenis van dit ritueel ontgaat mij volledig.
Even later dezelfde polonaise voor de mannen en de vrouwen moeten hem overeind houden (volgens mij) ik werd vriendelijk doch dringend verzocht aan de polonaise deel te nemen en halverwege ga ik natuurlijk onderuit en wordt zowel mijn bril als hele lijf bijna gecrasht.... Ze waren erg fanatiek maar ik was er toen wel klaar mee. Mijn Mexicaanse familie lag in een deuk.

Gelukkig stelde papa voor om wat eerder naar huis te gaan. Ik moest vroeg op ivm de vlucht naar Puerta Vallarta daags erna dus ik lag om 23 uur al heerlijk in mijn nest.

Vandaag 18 maart is het een schitterende dag, elk jaar weer.....hahahaha.
De zon schijnt en het is prachtig strandweer.
Gisteren sinds mensenheugenis weer eens in de kroeg geweest en flink doorgezakt. Nee hoor, geen kater maar wel veel te kort geslapen dus ik ga lekker zitten/liggen niksen de hele dag.
Morgen laatste dag hier en vrijdag naar Mexico-city.

Tot de volgende versie.